My Blog

De Venlose kunstenaar Eric Toebosch zet een punt achter een halve eeuw kunstenaarschap. Een brand waarbij een groot deel van zijn werk verloren ging is daar mede debet aan.

Toebosch was op vakantie toen zijn dochter hem berichtte over het Venlose nieuws van dat moment: De Kievit staat in brand. ‘En De Kievit is een beladen naam in onze familie, daar heeft papa 13 kuub kunst staan. Er werd altijd gelachen wanneer ik maandelijks de zeventig euro voor de opslagruimte overmaakte. Dat probleem was nu in een klap opgelost. Nou ja opgelost, ik was een groot deel van mijn werk kwijt.’

Die brand heeft een massaslachting onder mijn kinderen aangericht.

Eric Toebosch

Massaslachting onder de kinderen

Toebosch spreekt er heel nuchter over. ‘Natuurlijk, ik heb mezelf aangeleerd emoties zo snel mogelijk te verwerken. Anders word je zo’n oude zeur. Maar natuurlijk is het verlies van al dat werk verschrikkelijk. Ik ben al mijn afstudeerwerk kwijt. En het portret dat ik van mijn vader maakte, de dag voordat hij overleed. Die doeken zijn als kinderen voor mij. Die brand heeft een massaslachting onder mijn kinderen aangericht. Het opnieuw maken is onzin, je krijgt dat werk nooit meer terug.’

Noodzaak 

Het maakt ook dat Toebosch vindt dat het mooi is geweest. ‘Ik blijf kunstschilder, ik maak alleen geen nieuw werk meer en ga niet meer exposeren. De expositie in Bergen is een punt, geen komma.’ Dat klinkt bijna ongelooflijk voor een man die ooit zei dat hij zich na een week niet schilderen voelde als een blinde van wie de handen op de rug waren vastgebonden. ‘Ik heb inderdaad een hele tijd gehad waarin ik me slecht voelde wanneer ik niets had gemaakt. Mijn kop was onrustig en ik kreeg het ene beeld na het andere binnen dat ik moest schilderen. Want het lijkt wel alsof ik gigantisch heb nagedacht over alles wat ik heb gemaakt. Maar pas wanneer ik klaar had, zag ik wat ik gemaakt had.’ 

Ik zou het mooi vinden wanneer mensen later zouden zeggen dat ik een aardige man was

Eric Toebosch

Leraar

Het lag overigens niet voor de hand dat Toebosch zich zou toeleggen op de kunst. ‘In ons gezin was niemand creatief. Wanneer mijn vader een paard tekende mochten wij raden of het een paard of een vuurtoren was. Maar ik was een resuskind en heb na de geboorte nieuw bloed gekregen. Ik vermoed dat de donor een kunstenaar was’, spreekt Toebosch. Aanvankelijk koos hij voor de opleiding industriële vormgeving. ‘Daar zat het woord industrie in, dus daar zou ik later geld mee kunnen verdienen was de gedachte thuis. Na twee jaar maakte ik alsnog de overstap naar de kunstacademie.’ Na zijn afstuderen volgde het onderwijs. ‘Ik wilde als kunstenaar niet mijn hand ophouden, zelf geld verdienen. Dus combineerde ik het schilderen de eerste zestien jaar met het geven van tekenles. Daarna liep het wel aardig met mijn werk en durfde ik de sprong te wagen en fulltime kunstenaar te worden.’ 

Dood

Toebosch kijkt tevreden terug op zijn loopbaan. ‘Dat klinkt misschien arrogant, maar ik weet dat er heel wat plekjes zijn waar werk van mij hangt. Dat doet mij goed. Een groot kunstenaar? Nee, dat ben ik zeker niet. Ik ben niet heel talentvol. Op de academie waren kunstenaars die veel meer talent hadden dan ik. Maar ik heb mijn talent wel optimaal benut. En dat is veel belangrijker.’ Of dat genoeg is voor een blijvende herinnering aan de kunstenaar en zijn werk, is voor de Venlonaar ook niet van heel groot belang. ‘Ik zou het mooi vinden wanneer mensen later zouden zeggen dat ik een aardige man was. Een wijs iemand vertelde mij ooit dat iemand die dood gaat op een berg zit en uitkijkt op het dal. Daar brandt dan een lichtje wanneer je tijdens je leven voor iemand iets hebt betekend. Voor mij zouden meerdere lichtjes branden, werd mij verteld. Dat vind ik mooi.’