Hoogste tijd om stil te staan bij sommige verkeerslichten voor fietsers in ’t stedje. Ze zijn al wat ouder en er lichten gestileerde fietsen in op. Rood, geel en groen.
Niets aan de hand denken jullie? Àan miene hak, zag Koeëba! Het zijn gestileerde fietsen mét een stang. Dit kan echt niet meer in deze tijd. Fietsen met een horizontale stang zijn uitgesproken hetero-normatief. Ik voel me door deze stoplichten niet gerepresenteerd met mijn genderfluïde fiets van het oer-Venlose merk RIH. Zonder stang en zonder trapondersteuning. Met aevel wel een terugtraprem en goddank een klassieke fietsbel.
Hoe lang geleden is het dat ik deelnam aan het verkeer op een herenrijwiel? Haos een halve eeuw. Je kunt je cynisch uitlaten over boomers. Mag van mij. Wij stapten aevel wel en masse over op de damesfiets en waren daarmee onze tijd ver vooruit. Even het geheugen opfrissen. De klassieke herenfiets met horizontale stang werd reeds in 2013 in de ban gedaan. Tot mijn onuitsprekelijke vreugde. De Fietsersbond en Veiligheid NL adviseerden destijds zelfs dit model uit de productie te nemen. Vanwege de veiligheid.
Die fiets is een seksistisch fossiel uit de vorige eeuw. Soms zie je herenrijwielen met twee stangen. Van die aanstellerige kijk-mij-nou-eens-op-mijn-designfiets modern zitten te zijn. Zo’n fiets is geen seksistische fossiel, nee het is veel erger. Naar mijn mening is het je reinste cyclisme porno. Zeker wanneer de eigenaar ook nog een korte fleur draagt.
Genoeg steekhoudende argumenten om tot de conclusie te komen, dat de bewuste verkeerslichten voor fietsers in ’t stedje alzoeë echt niet meer kunnen. Ik stel voor dat ambtenaren van de Belastingdienst gedwongen worden om de stangen weg te lakken. In het weglakken van essentiële informatie in documenten hebben die achtereuvers met de Toeslagenaffaire veel ervaring opgedaan.
Goed, tijd om uit de näölmodus te stappen. Donderdag was ik in Van Bommel Van Dam bij de preview van de tentoonstelling Tango van Fons Schobbers. Zijn monumentale tien meter hoge beeld aan de Maasboulevard heeft dezelfde titel. De rode sculptuur is een markant herkenningspunt. Vooral voor schippers die de Maas bevaren. Mijn favoriete Schobbers stond achter de teek in Take Five. Het was een heerlijke speelse assemblage met 78-toetenplaten, vogelveertjes en pianotoetsen. In het museum is een prachtig overzicht van het monumentale werk te zien, afgewisseld met het anekdotische. Alles is zo gearrangeerd, dat een rustig totaalbeeld is ontstaan. Met teksten word je gelukkig niet doodgegooid. Het is een expositie om te kijken, niet om te lezen. Daarvoor is het boek, dat gisteren is verschenen. Uitgever Pascal van Spijk heeft er een juweel van gemaakt qua fotografie en vormgeving. Tot slot, aevel zeker niet op de laatste plaats… de temperatuur in het museum is heerlijk.
Wies ’t aevel weer ens is,
Sef Derkx
Leave a Reply