Even terugkomend op ‘Aevel’ van de vorige week. Zaterdag ben ik naar Amsterdam geweest, onder meer om het Nationale Holocaust Namenmonument te bezoeken. Het is een gedenkplaats waar ruim 102.000 Joden, Sinti en Roma worden herdacht.
Het is ook een blijvende waarschuwing voor de verschrikkelijke gevolgen die racisme en discriminatie kunnen hebben. Vanzelfsprekend legden we Venlose kiezelsteentjes onder de naamsteen van Arthur Spira. Hij is het jongste Joodse slachtoffer uit Venlo. Zes maanden oud, un kroekestöpke alzoeë. Aevel ook bij Fanny, Amalia en Alex Wolff hebben we steentjes gelegd. Familieleden van mijn vrouw, die in concentratiekampen zijn vermoord.
Ruut Weisman
Venlose kiezelsteentjes voor Venlose slachtoffers van de Holocaust. Het leggen ervan en het stilstaan bij deze gruwelijke misdaad tegen de menselijkheid, ging ons op ‘t gemood.
Wat een zeggingskracht hebben al die namen. In Venlo wordt momenteel een poging ondernomen om ook een namenmonument te realiseren. Ter nagedachtenis aan de honderden dodelijke slachtoffers van de geallieerde luchtaanvallen op de Maasbruggen in de maanden oktober en november 1944. De dertiende oktober 2024 is het tachtig jaar geleden dat het eerste bombardement plaatsvond. Een betekenisvolle dag om het monument aan de bevolking te schenken.
Aevel… nu iets anders. Later deze maand verschijnt een bijzonder boek in zowel de Verenigde Staten als in Nederland. Het is het sprookjesachtige, mythische Tzia: The Book of Galatéa. Kenners van het fantasy-genre zetten het in de traditie van De Kronieken van Narnia van C.S. Lewis en van The Wizard of Oz, het boek van L. Frank Baum. Nu aevel naar Tzia. Het is een coming of age verhaal van een meisje en werd geschreven door een Venlonaar die in de Verenigde Staten woont. Hij heeft gekozen voor het pseudoniem Mister Sanamon, naar verluidt een anagram. Mister Sanamon is tevens een belangrijk karakter in het verhaal. Nu we het toch over karakters hebben. De kat Tum Tum speelt ook een belangrijke rol. Het dier is geïnspireerd op een poes, die in een nog niet ze heel ver verleden door de tuinen en bosschages bij De Tichelarie sloop. Natuurlijk ben ik zeer benieuwd naar het boek. Nog meer aevel naar de Venlose auteur ervan.
Tot slot, maar niet in de laatste plaats. Deze week ben ik tot een belangrijke conclusie gekozen. Ik kijk honderd maal liever naar Opus Jocus Leedjesaovend dan naar het Eurovisie Songfestival. Bij het Eurovisie Songfestival heb ik het gevoel alsof ik mich taege heb gegaete aan cremesnitjes.
Wies ’t aevel weer ens is,
Sef Derkx
Leave a Reply